𝙾𝙼𝙶. 𝚉𝚎 𝚠𝚊𝚜 𝚗𝚘𝚐 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚗𝚊𝚞𝚠𝚎𝚕𝚒𝚓𝚔𝚜 𝚋𝚎𝚐𝚘𝚗𝚗𝚎𝚗 𝚘𝚏 𝙹𝚘𝚑𝚊𝚗 𝚋𝚎𝚐𝚘𝚗 𝚣𝚒𝚌𝚑 𝚎𝚛 𝚊𝚕𝚠𝚎𝚎𝚛 𝚖𝚎𝚎 𝚝𝚎 𝚋𝚎𝚖𝚘𝚎𝚒𝚎𝚗. 𝙹𝚘𝚑𝚊𝚗 𝚍𝚒𝚎 𝚗𝚎𝚛𝚐𝚎𝚗𝚜 𝚟𝚎𝚛𝚜𝚝𝚊𝚗𝚍 𝚟𝚊𝚗 𝚑𝚊𝚍 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚠𝚎𝚕 𝚘𝚟𝚎𝚛𝚊𝚕 𝚘𝚟𝚎𝚛 𝚠𝚒𝚕𝚍𝚎 𝚖𝚎𝚎𝚙𝚛𝚊𝚝𝚎𝚗. 𝙺𝚘𝚗 𝚣𝚎 𝚍𝚊𝚗 𝚗𝚒𝚎𝚝 𝟷 𝚣𝚒𝚗 𝚘𝚙 𝚙𝚊𝚙𝚒𝚎𝚛 𝚣𝚎𝚝𝚝𝚎𝚗 𝚣𝚘𝚗𝚍𝚎𝚛 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝚐𝚎𝚋𝚕𝚊𝚋𝚕𝚊 𝚘𝚙 𝚍𝚎 𝚊𝚌𝚑𝚝𝚎𝚛𝚐𝚛𝚘𝚗𝚍?

Nee, dat was een opening van likmevestje.

Maar wat dan wel. Waarmee begon dit verhaal?

Serieus. Waarmee begon dit verhaal eigenlijk? Hoe ver moest ze terug om erachter te komen waar het was misgegaan? Als kind had ze zorgeloos schriften vol gepend. In haar tienertijd “publiceerde” ze eigenhandig hele tijdschriften, vol vertrouwen dat iedereen erop zat te wachten. Trouwens, al werden ze nooit gelezen, het boeide niet. Het waren gewoon onwijs te gek gave tijdschriften punt. Voor mensen. Over dingen. Geen enkele focus whatsoever, no niche aan de horizon. Dat kon toen nog.

En nu staarde ze al een uur naar een lege bladzijde. Voor wie schreef ze ook alweer? Laatst stond ze op het punt eindelijk eens een persona te maken van haar ideale lezer, maar toen belde de pakketbezorger aan en daarna kotste de kat over het kleed en opeens was het alweer etenstijd en moest er daarna gesport. Maar goed, het was niet dat ze geen enkel idee had wie haar publiek was. En anders kon ze het altijd Johan nog vragen.

𝙹𝚘𝚑𝚊𝚗, 𝚑𝚊𝚊𝚛 𝚐𝚛𝚘𝚘𝚝𝚜𝚝𝚎 𝚙𝚛𝚘𝚋𝚕𝚎𝚎𝚖. 𝙼𝚒𝚜𝚜𝚌𝚑𝚒𝚎𝚗 𝚠𝚊𝚜 𝚑𝚒𝚓 𝚝𝚘𝚌𝚑 𝚗𝚘𝚐 𝚎𝚛𝚐𝚎𝚗𝚜 𝚐𝚘𝚎𝚍 𝚟𝚘𝚘𝚛.

Dat klonk al beter.

De kop was eraf. Ze had een begin. Wel jammer dat nu toch weer alle aandacht naar Johan ging, maar zonder drama geen verhaal, had haar schrijfcoach gezegd, dus wat dat betreft zat ze goed.

En toen.

En toen ja, en toen.

Een goed begin mocht dan het halve werk zijn, ze had geen idee hoe ze nu verder moest. Misschien omdat ze zich niet kon voorstellen dat Johan ergens goed voor was.

Ze had de laatste tijd sowieso moeite om zich dingen voor te stellen. Midden in de nacht ging dat dan weer prima. Dan zag ze levendig voor zich hoe ze de volgende dag wegens opstapelend slaaptekort de dag door struikelde, snakkend naar inspiratie. En jawel, eenmaal dag was de fantasie meestal zo foetsie als foetsie zijn kan. Dan postte ze maar weer een story met een foto van de kat die ondersteboven op tafel lag. Goed verhaal.

𝘓𝘰𝘨𝘪𝘤𝘢 𝘣𝘳𝘦𝘯𝘨𝘵 𝘫𝘦 𝘷𝘢𝘯 𝘈 𝘯𝘢𝘢𝘳 𝘉, 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘦𝘦𝘭𝘥𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘳𝘦𝘯𝘨𝘵 𝘫𝘦 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘢𝘭.

Einstein en zijn brein hadden makkelijk praten. In haar eigen hoofd liep ze rondjes die naar niks leidden. Niet eens naar B of C, laat staan naar overal. Overal en nergens, ja, en dat was bij elkaar opgeteld nul.

Het was de grote vraag: waar? Wáár moest dit verhaal zich afspelen?

Al dagen zat ze haar hoofd te breken over de vraag waar het verhaal zich moest afspelen, toen Johan, wie anders, haar kwam “opbeuren”. Ze zat op een terras, bij een fluorescerende mocktail met een plastic goudvis erin (logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal) even haar zinnen te verzetten. Een onbewaakt moment staarde ze gedachteloos in de verte en ja hoor, daar was hij.

‘Je bent schrijver, je kunt toch wel iets verzinnen? Ik bedoel, als je dát al niet kunt.’

Zucht.

Negeren maar weer.

Ze nam een slok terwijl de serveerster een bakje pelpinda’s voor haar neus zette.

‘Serieus schrijver, pelpinda’s?’

Ze nam een slok terwijl de serveerster een bakje olijven voor haar neus zette. Ondertussen bleef ze worstelen met de locatie voor haar verhaal.

‘Je denkt te diep na.’

Tuurlijk. Vorige week moest ze nog ‘wat beter haar best doen’, en nu dacht ze te diep na.

Ze nam een laatste slok van haar mocktail, spuugde de goudvis voor de derde keer terug in het glas en stond op. Johan had gelijk. Ze moest beter haar best doen om niet zo diep na te denken.

Nadat ze eerst, ondanks het advies van Johan, toch nog te lang te diep had nagedacht, was ze uiteindelijk met splijtende hoofdpijn in bad gaan liggen. Ze had haar ogen gesloten in de hoop dat ze zou verdampen met het hete badwater.

Alles mocht van haar verdwijnen: het onzalige idee om als schrijver door het leven te gaan, het verlangen om ontdekt te worden, en vooral de plicht die ze zichzelf had opgelegd om elke dag 2000 woorden achter elkaar te zetten in een volgorde die nog nooit iemand had bedacht.

Ze snoof de naar lavendel geurende badolie op, en ontspande.

Toen sprak iemand een toverspreuk.

‘Ga naar de plek waar je niet bij kunt, maar die er wel is.’

Huh?

‘Je hoort het goed. De plek waar je niet bij kunt, maar die er wel is.’

Het werd steeds gekker. Waar was die plek, en als ze er zelf al niet bij kon, hoe kon ze er dan haar lezers mee naartoe nemen?

Een camping temidden van geurende paarse velden. Een haan kraaide zich schor. Onder haar gebruinde blote voeten prikte het droge gras. Ze zou zo in het koele zwembad springen en daarna bij de tent opdrogen onder het zachte badlaken. Ze zou slappe grenadinelimonade drinken. Haar moeder zou weer vloeiend Frans spreken met de buren. Haar vader zou de haringen nog wat dieper in de kurkdroge grond hameren tot ze écht krom waren, terwijl haar broertje ongeduldig wachtte met de badmintonrackets. Welke dag was het vandaag? Ah ja, zorgeloze zomerdag in gekrekel gehuld nummer zoveel.

Goh.

De plek waar je niet bij kunt, maar die er wel is, bleek als je in lavendelolie baadt (en je een beetje openstelt voor toverspreuken) zo verkeerd nog niet.

Er was hoop. In een hoek van haar geheugen had ze een setting gevonden voor haar verhaal. De Provence, jaren tachtig.

Bon.

Pas mal voor een proloog. Pas mal du tout.

En nu doorpakken.

Hm. Ja. Nee.

Lag Frankrijk niet wat erg voor de hand? En was het niet veel te zoet? Kon ze niet beter uitwijken naar een sloppenwijk in Brazilië ofzo?

‘Daar ga je weer.’

Johan.

Ze mocht toch wel even stilstaan bij haar keuze?

‘Zo kom je nergens.’

Zou kunnen. Maar als ze nu koos voor Frankrijk, dan zat ze eraan vast.

‘Dus?’

Dus moest ze er wel zeker van zijn.

Ze hoorde hem zuchten. Hij hield niet van gedrentel.

‘Jouw probleem,’ beet ze hem toe. Ze moest bij zichzelf blijven, wie dat dan ook wezen mocht. Vertwijfeld staarde ze uit het raam, toen haar een quote te binnen schoot: ‘Als je het niet meer weet, ga dan terug naar de bedoeling.’

De bedoeling.

Right.

Wat was in vredesnaam de bedoeling?

Wat te doen als je niet weet wat de bedoeling is?

Ze verkende haar opties.

Graven.
Goegelen.
Gokken.
Wachten.

‘Tot je een ons weegt zeker.’

Daar was hij weer, Johan de grote bemoeial. Ze kwam niet van hem los. Al jaren niet, nu niet, wie weet nooit niet. Terwijl dat waarschijnlijk wel de bedoeling was.

…

Verrek.

Verrek!

De bedoeling van dit verhaal, deze schrijfheisa, stond recht voor haar neus. Provence, Brazilië, ze kon verzinnen wat ze wilde, zolang ze Johan toestond zich vanaf zijn troon te mengen in haar scheppen, kwam ze niet voorbij het geploeter. Dan bleef ze een wannabe, een kunstenaar gevangen tussen beklemmende aanhalingstekens. Johan op zijn plek zetten, dáár ging het om. Het was hoog tijd dat hij van de bühne verdween en zich backstage ging ophouden. De plek die er wel is, maar waar je niet bij kunt, zogezegd.

Natuurlijk was Johan het niet met haar eens. Hoezo moest hij een toontje lager zingen? En de ‘plek die er wel is, maar waar je niet bij kunt’ … really? Waar had ze dat opgepikt?

Zo ging het nog even door. Zijn commentaar had haar gemakkelijk weer kunnen doen krimpen tot maatje mier, maar nee. Er was iets in haar opgestaan.

De volgende dag zat ze in alle vroegte aan haar schrijftafel. Rechtop.

𝙹𝚘𝚑𝚊𝚗, 𝚑𝚊𝚊𝚛 𝚐𝚛𝚘𝚘𝚝𝚜𝚝𝚎 𝚙𝚛𝚘𝚋𝚕𝚎𝚎𝚖. 𝙼𝚒𝚜𝚜𝚌𝚑𝚒𝚎𝚗 𝚠𝚊𝚜 𝚑𝚒𝚓 𝚝𝚘𝚌𝚑 𝚗𝚘𝚐 𝚎𝚛𝚐𝚎𝚗𝚜 𝚐𝚘𝚎𝚍 𝚟𝚘𝚘𝚛.
𝙴𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚖𝚊𝚊𝚛 éé𝚗 𝚖𝚊𝚗𝚒𝚎𝚛 𝚘𝚖 𝚍𝚊𝚊𝚛𝚊𝚌𝚑𝚝𝚎𝚛 𝚝𝚎 𝚔𝚘𝚖𝚎𝚗. 𝙴𝚗 éé𝚗 𝚙𝚕𝚎𝚔. 𝚉𝚎 𝚑𝚊𝚊𝚕𝚍𝚎 𝚑𝚊𝚊𝚛 𝚔𝚘𝚏𝚏𝚎𝚛 𝚝𝚎𝚟𝚘𝚘𝚛𝚜𝚌𝚑𝚒𝚓𝚗, 𝚙𝚛𝚘𝚙𝚝𝚎 𝚑𝚎𝚖 𝚟𝚘𝚕 𝚖𝚎𝚝 𝚣𝚘𝚖𝚎𝚛𝚔𝚕𝚎𝚛𝚎𝚗, 𝚎𝚎𝚗 𝚠𝚊𝚛𝚖𝚎 𝚝𝚛𝚞𝚒, 𝚎𝚎𝚗 𝚋𝚒𝚔𝚒𝚗𝚒 𝚎𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚋𝚊𝚍𝚕𝚊𝚔𝚎𝚗. 𝚃𝚘𝚎𝚗 𝚝𝚛𝚘𝚔 𝚣𝚎 𝚑𝚎𝚝 𝚕𝚞𝚒𝚔 𝚗𝚊𝚊𝚛 𝚍𝚎 𝚣𝚘𝚕𝚍𝚎𝚛 𝚘𝚙𝚎𝚗, 𝚋𝚎𝚜𝚝𝚎𝚎𝚐 𝚍𝚘𝚘𝚛 𝚗𝚎𝚎𝚛𝚍𝚠𝚊𝚛𝚛𝚎𝚕𝚎𝚗𝚍 𝚜𝚝𝚘𝚏 𝚍𝚎 𝚔𝚛𝚊𝚔𝚎𝚗𝚍𝚎 𝚟𝚕𝚒𝚎𝚛𝚒𝚗𝚐𝚝𝚛𝚊𝚙, 𝚔𝚗𝚒𝚙𝚝𝚎 𝚑𝚎𝚝 𝚙𝚎𝚎𝚛𝚝𝚓𝚎 𝚊𝚊𝚗 𝚎𝚗 𝚋𝚊𝚊𝚗𝚍𝚎 𝚣𝚒𝚌𝚑 𝚒𝚗𝚎𝚎𝚗𝚐𝚎𝚍𝚘𝚔𝚎𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚠𝚎𝚐 𝚍𝚘𝚘𝚛 𝚍𝚎 𝚣𝚘𝚘𝚒. 𝙷𝚎𝚝 𝚍𝚞𝚞𝚛𝚍𝚎 𝚎𝚟𝚎𝚗, 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚝𝚘𝚎𝚗 𝚑𝚊𝚍 𝚣𝚎 𝚣𝚎 𝚐𝚎𝚟𝚘𝚗𝚍𝚎𝚗: 𝚍𝚎 𝚋𝚊𝚍𝚖𝚒𝚗𝚝𝚘𝚗𝚛𝚊𝚌𝚔𝚎𝚝𝚜, 𝚎𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚖𝚞𝚛𝚠 𝚐𝚎𝚖𝚎𝚙𝚝𝚎 𝚜𝚑𝚞𝚝𝚝𝚕𝚎. 𝚃𝚎𝚛𝚞𝚐 𝚋𝚎𝚗𝚎𝚍𝚎𝚗 𝚋𝚘𝚎𝚔𝚝𝚎 𝚣𝚎 𝚎𝚎𝚗 𝚝𝚛𝚎𝚒𝚗𝚝𝚒𝚌𝚔𝚎𝚝 𝚗𝚊𝚊𝚛 𝙰𝚟𝚒𝚐𝚗𝚘𝚗. 𝚅𝚊𝚗𝚍𝚊𝚊𝚛𝚞𝚒𝚝 𝚣𝚘𝚞 𝚣𝚎 𝚖𝚎𝚝 𝚎𝚎𝚗 𝚑𝚞𝚞𝚛𝚊𝚞𝚝𝚘 𝚟𝚎𝚛𝚍𝚎𝚛 𝚛𝚎𝚒𝚣𝚎𝚗. 𝙴𝚛𝚐𝚎𝚗𝚜 𝚒𝚗 𝚍𝚎 𝚟𝚎𝚛𝚝𝚎 𝚑𝚘𝚘𝚛𝚍𝚎 𝚣𝚎 𝙹𝚘𝚑𝚊𝚗 𝚒𝚎𝚝𝚜 𝚎𝚖𝚖𝚎𝚛𝚎𝚗 𝚘𝚟𝚎𝚛 𝚒𝚖𝚙𝚞𝚕𝚜𝚒𝚎𝚏 𝚎𝚗 𝚍𝚞𝚞𝚛, 𝚠𝚊𝚊𝚛𝚘𝚙 𝚣𝚎 𝚘𝚘𝚔 𝚖𝚎𝚝𝚎𝚎𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚘𝚟𝚎𝚛𝚗𝚊𝚌𝚑𝚝𝚒𝚗𝚐 𝚒𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚟𝚒𝚓𝚏𝚜𝚝𝚎𝚛𝚛𝚎𝚗𝚑𝚘𝚝𝚎𝚕 𝚋𝚘𝚎𝚔𝚝𝚎.

𝙽𝚒𝚎𝚝𝚜 𝚔𝚘𝚗 𝚑𝚊𝚊𝚛 𝚗𝚘𝚐 𝚠𝚎𝚎𝚛𝚑𝚘𝚞𝚍𝚎𝚗 𝚝𝚎𝚛𝚞𝚐 𝚝𝚎 𝚔𝚎𝚛𝚎𝚗 𝚗𝚊𝚊𝚛 𝚑𝚊𝚊𝚛 𝚏𝚊𝚟𝚘𝚛𝚒𝚎𝚝𝚎 𝚙𝚕𝚎𝚔 𝚘𝚙 𝚊𝚊𝚛𝚍𝚎. 𝙳𝚎 𝚙𝚕𝚎𝚔 𝚠𝚊𝚊𝚛𝚟𝚊𝚗 𝚣𝚎 𝚊𝚕𝚝𝚒𝚓𝚍 𝚠𝚊𝚜 𝚋𝚕𝚒𝚓𝚟𝚎𝚗 𝚑𝚘𝚞𝚍𝚎𝚗, 𝚖𝚊𝚊𝚛 𝚠𝚊𝚊𝚛 𝚣𝚎 𝚍𝚊𝚗𝚔𝚣𝚒𝚓 𝙹𝚘𝚑𝚊𝚗 𝚗𝚒𝚎𝚝 𝚖𝚎𝚎𝚛 𝚋𝚒𝚓 𝚔𝚘𝚗. 𝚉𝚎 𝚠𝚊𝚜 𝚕𝚊𝚗𝚐𝚣𝚊𝚊𝚖𝚊𝚊𝚗 𝚐𝚊𝚊𝚗 𝚐𝚎𝚕𝚘𝚟𝚎𝚗 𝚒𝚗 𝚣𝚒𝚓𝚗 𝚙𝚛𝚊𝚊𝚝𝚓𝚎𝚜. 𝚃𝚎 𝚣𝚘𝚎𝚝, 𝚝𝚎 𝚟𝚎𝚛, 𝚝𝚎 𝚑𝚎𝚎𝚝, 𝚝𝚎 𝚍𝚛𝚘𝚘𝚐. 𝙴𝚗 𝚊𝚕𝚜 𝚣𝚎 𝚍𝚊𝚗 𝚒𝚎𝚝𝚜 𝚊𝚗𝚍𝚎𝚛𝚜 𝚔𝚘𝚘𝚜, 𝚠𝚊𝚜 𝚑𝚎𝚝 𝚘𝚘𝚔 𝚗𝚒𝚎𝚝 𝚐𝚘𝚎𝚍. 𝙷𝚎𝚝 𝚠𝚊𝚜 𝚐𝚎𝚠𝚘𝚘𝚗 𝚗𝚘𝚘𝚒𝚝 𝚐𝚘𝚎𝚍.

Zo.

Half 8, en nu al 186 woorden in een volgorde die nog nooit iemand had bedacht.

Er was geen houden meer aan. De dagen vulden zich zonder moeite met woorden, alsof er een sluis was opengezet waarachter ze met z’n allen hadden liggen wachten.

Vandaag was ze weer vroeg begonnen. Ze vergat te eten, te drinken en de kat van brokken te voorzien. Pas toen die op haar toetsenbord sprong en luidkeels in haar gezicht begon te miauwen, landde ze terug op aarde. Ze typte onder zijn staart door nog een zin en een punt en wilde beginnen aan een nieuwe alinea, maar de magie was verbroken en de kat het zat. Hij rende voor haar uit naar de keuken, kwam druk pratend weer terug en maande haar tot opschieten.

Dus zo kan het ook, dacht ze, kauwend op een slappe komkommer. Gewoon beginnen en dan doorgaan en daarna volhouden en het dan afmaken. Ze had Johan niet meer gehoord, waarschijnlijk lag hij op de bodem van de rivier te spartelen, niet in staat om onder de neerwaartse druk van haar feestelijke flow uit te komen. Nu was het zaak de stroom op gang te houden.

Die avond ging ze vroeg naar bed, om te lezen. Het bleef bij mijmeren over wat er op de kaft van haar boek moest komen te staan, welke foto op de achterflap, en dat ze dan nog wel naar de kapper moest.

𝙴𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚛𝚞𝚒𝚖 𝚎𝚎𝚗 𝚖𝚊𝚊𝚗𝚍 𝚟𝚎𝚛𝚜𝚝𝚛𝚎𝚔𝚎𝚗𝚒𝚞𝚔𝚒𝚞𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔𝚔

Oké. Dus het werd zo’n dag.

Nadat ze de kat van het toetsenbord had geraapt en naar buiten gebonjourd, zette ze een cappuccino in elkaar. Sinds kort had ze zo’n dure Italiaanse machine waarmee koffiezetten heel lang duurde en veel lawaai maakte. Een welkome afwisseling voor het in stilte naar een witte pagina staren. Jammer genoeg dronk ze maar één kopje per dag. Johan vond het de investering niet waard, maar die had er niets meer over te zeggen.

1798 woorden stonden er op papier. Te weinig voor een boek. Als ze dacht aan hoeveel er nog bij moesten, zonk de moed haar in de schoenen. Een paar weken geleden waren het er nog drie keer zoveel, maar toen ging ze ze herlezen en …  Afijn, schrijven is schrappen.

𝙴𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚛𝚞𝚒𝚖 𝚎𝚎𝚗 𝚖𝚊𝚊𝚗𝚍 𝚟𝚎𝚛𝚜𝚝𝚛𝚎𝚔𝚎𝚗 𝚜𝚒𝚗𝚍𝚜 𝚑𝚊𝚊𝚛 𝚟𝚎𝚛𝚝𝚛𝚎𝚔 𝚗𝚊𝚊𝚛 𝚍𝚎 𝙿𝚛𝚘𝚟𝚎𝚗𝚌𝚎. 𝚉𝚎 𝚑𝚊𝚍 𝚣𝚒𝚌𝚑 𝚐𝚎𝚜𝚎𝚝𝚝𝚕𝚎𝚍 𝚒𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚘𝚞𝚍, 𝚟𝚊𝚔𝚔𝚞𝚗𝚍𝚒𝚐 𝚘𝚙𝚐𝚎𝚔𝚗𝚊𝚙𝚝 𝚑𝚞𝚒𝚜 𝚒𝚗 𝚎𝚎𝚗 𝚙𝚒𝚝𝚝𝚘𝚛𝚎𝚜𝚔 𝚍𝚘𝚛𝚙 𝚑𝚊𝚕𝚟𝚎𝚛𝚠𝚎𝚐𝚎 𝚎𝚎𝚗 𝚑𝚎𝚞𝚟𝚎𝚕, 𝚖𝚎𝚝 𝚣𝚒𝚌𝚑𝚝 𝚘𝚙 𝚍𝚎 𝚋𝚕𝚘𝚎𝚒𝚎𝚗𝚍𝚎 𝚕𝚊𝚟𝚎𝚗𝚍𝚎𝚕𝚟𝚎𝚕𝚍𝚎𝚗. 𝙷𝚎𝚝 𝚠𝚊𝚜 𝚝𝚎 𝚖𝚘𝚘𝚒 𝚘𝚖 𝚠𝚊𝚊𝚛 𝚝𝚎 𝚣𝚒𝚓𝚗.

Hier liep ze vast. Want het was inderdaad te mooi om waar te zijn. Een feelgood verhaal, was dat echt waar het naartoe moest? Ze wilde mensen best een goed gevoel bezorgen, maar er was ook nog zoiets als haar naam, als schrijver. Nee oké, die had ze nog niet, met 1798 ongepubliceerde woorden en de rest in de prullenbak, maar je kon er zomaar een krijgen waar je tegen je zin nooit meer vanaf kwam.

Wie wil je zijn?

Na 11 zelfgebakken cappuccino’s, 7 wasjes, 24 ommetjes en uren turen uit het raam was ze tot de conclusie gekomen dat het hierom ging. Wie wilde ze zijn? En welk verhaal wilde ze vertellen? Het was mooi dat Johan de laatste tijd zijn mond hield, maar de witruimte die overbleef, moest ze nu wel helemaal alleen invullen.

Ooit spuwde ze ‘zelluf doen’ de wereld in als hing haar leven ervan af. Ze zou zelf wel haar boterham smeren! Zelf haar kleren kiezen!! Zelf weten waar ze heenging!!! Toen ze later groter was, hoopte ze stiekem steeds vaker dat iemand anders even in de kantlijn zou zetten hoe of wat of waarnaartoe. Johan was met al zijn ‘wijsheid’ maar wat graag in dat gat gesprongen, waardoor ze nu geen clou meer had wat haar eigen kijk op de zaken was.

Als ze hem echt en voorgoed wilde overklassen, kwam ze niet weg met een flutverhaal. Dat was te dun, te iel, te Johan. Er zat meer in dan rozengeur en maneschijn. Maar wat?

Het viel niet mee de wereld louter vanuit zichzelf te bekijken. Ze was zo gewend geraakt aan de blik van Johan op de dingen. Kritisch, koud, zelden opbeurend, eerder ontmoedigend. Haar eigen warmte scheen er op het laatst nog maar amper doorheen. En nu zat ze ’s ochtends aan haar schrijftafel, bevrijd van dat juk en behoorlijk blanco. Alsof ze de controle volledig kwijt was. Wat raar was, want goedbeschouwd had ze hem juist weer in handen.

Ondertussen draaide diezelfde wereld door en zag ze Johan getergd op andere plekken opduiken. Hij mocht dan uit haar leven zijn vertrokken, in ontvankelijker oorden klonk hij luid en duidelijk door. Zijn hopeloze perspectief, zijn zwart-wit denken, zijn vernietigende oordelen en gebrek aan empathie. Johan zaaide verdeeldheid waar hij maar kon. Sterker nog, hij voedde zich ermee.

Ze wond zich erover op, dook van moedeloosheid een dag onder de dekens, peilde andermans opinie, en bleef toen toch weer zitten met de vraag: hoe zag de wereld eruit als ze door haar eigen ogen schreef?

Het was te gênant voor woorden. Letterlijk. Al een half jaar was Johan uit haar leven verdwenen en zij? Zij was nog geen steek verder.

Aanvankelijk leek ze als aanstaand debuterend schrijver op te bloeien zonder J’s bemoeizucht. Die flow had ze niet langer dan een week kunnen vasthouden en was achteraf bekeken niets meer dan een verlossend uitspugen van woorden nadat haar lange tijd de mond was gesnoerd. Een blurb. Niet iets om op te dienen aan lezers.

Na de blurb stagneerde het.

Nu het eindelijk kon, door haar eigen ogen schrijven, lukte het niet.

Tragisch, als ze erover nadacht.

Om toch iets literairs te doen was ze boeken gaan lezen, over schrijven. Daar had ze vooral uitgehaald dat inspiratie niet uit de lucht kwam vallen en dat ze, om tot een meesterwerk te komen, meters moest maken. Kilometers feitelijk. Tja, dan moest ze eerst in beweging zien te geraken.

Hoe deden mensen dit? Hoe kregen ze iets voor elkaar? Ze vroeg het zich af.

En daarmee kwam de volgende vluchtheuvel in zicht: het zelfhulpboek. Ze las over volhouden, doorzetten, focussen, tot 5 tellen en van jezelf houden. Het klonk op papier allemaal heel hoopvol, maar wanneer ze er zelf mee aan de slag ging, hield ze dat niet vol, was ze voortdurend afgeleid en bleek zelfs tot 5 tellen een te grote opgave. Resultaat: zelfhaat.

Waarmee ze tot slot belandde bij de biografieën van mensen die het ook niet makkelijk hadden gehad, maar zich tóch een weg naar succes en roem hadden gebaand.

Het kon dus wel.
Wat was er mis met haar?

Benieuwd hoe het verder gaat? Volg me op LinkedIn. Daar post ik met regelmaat een nieuwe aflevering.